Κώστας Καρυωτάκης [Είμαστε κάτι...] 

Είμαστε κάτι ξεχαρβαλωμένες

κιθάρες. Ο άνεμος, όταν περνάει,

στίχους, ήχους παράφωνους ξυπνάει

στις χορδές που κρέμονται σαν καδένες.

Είμαστε κάτι απίστευτες αντένες.

Υψώνονται σα δάχτυλα στα χάη,

στην κορυφή τους τ’ άπειρο αντηχάει,

μα γρήγορα θα πέσουνε σπασμένες.

Είμαστε κάτι διάχυτες αισθήσεις,

χωρίς ελπίδα να συγκεντρωθούμε.

Στα νεύρα μας μπερδεύεται όλη η φύσις.

Στο σώμα, στην ενθύμηση πονούμε.

Μας διώχνουνε τα πράγματα, κι η ποίησις

είναι το καταφύγιο που φθονούμε.

Στο ποίημα αυτό ο Καρυωτάκης παρουσιάζεται ως εκπρόσωπος της γενιάς του (κυρίως ποιητικής) που, μετά τα δραματικά ιστορικά γεγονότα και τις κοινωνικές ανακατατάξεις της εποχής, καταλαμβάνονται από απαισιοδοξία και από μια διάθεση φυγής.

Αντλώντας έμπνευση από τον Καρυωτάκη γράψαμε τα δικά μας ποιήματα:

 ΕΙΜΑΣΤΕ ΠΑΙΔΙΑ

Είμαστε κάτι παιδιά χωματερής που

 καταστρέφονται τα όνειρά μας

από τους πατριώτες. Δεν έχουμε

μέλλον, χάθηκε στο δρόμο.

Είμαστε κάτι πιόνια του σκακιού

που μας κινούν με τις διαθέσεις τους.

 Μικροσκοπικά μπροστά τους,

ακατόρθωτο να τους πολεμήσουμε.

Μήπως όμως είμαστε παιδιά της άνοιξης;

Που θα καταφέρουμε να σωθούμε από το

βρόμικο παιχνίδι. Θα φωνάξουμε δυνατά

και θα τελειώσουν όλα· σαν χτες θα γίνουν.

Με ένα χαμόγελο κρύβεται η αλήθεια

και η θλίψη. Τελικά, τι είμαστε;

Μπίτση Βασιλική, Β΄Λυκείου